ពេលថ្មីៗកន្លងទៅនេះ ពេលចូលរួមសន្និសីទរដ្ឋមន្ត្រីហិរញ្ញវត្ថុនិងទេសាភិបាលធនាគារកណ្តាលនៃប្រទេស G7 លោកស្រី Janet Yellen រដ្ឋមន្ត្រីហិរញ្ញវត្ថុអាមេរិកបានអំពាវនាវឱ្យចាត់ “សកម្មភាពសម្របសម្រួល” ដើម្បីប្រឆាំងនឹងអ្វីដែលហៅថា “ការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ច”របស់ចិន ។ នេះគឺជាពាក្យសម្តីដែល “ចោរស្រែកចាប់ចោរ” ។ តើអ្នកណាជាជើងចាស់ក្នុងការបង្កការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ច អ្នកណាជាអ្នករងគ្រោះ?ការពិតជាក់ស្តែងគឺបានបញ្ជាក់យ៉ាងល្អបំផុត ។

និយមន័យ “ការគំរាមកំហែង”ក្នុងទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិគឺប្រឌិតដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ។ ស្នូលនៃនិយមន័យនេះគឺសហរដ្ឋអាមេរិកឆ្លៀតឱកាសប្រើប្រាស់ការគំរាមកំហែងដោយកម្លាំងបាយ ធ្វើនយោបាយឯកោនិយម ដាក់ទណ្ឌកម្មខាងសេដ្ឋកិច្ចនិងបំបិទផ្លូវផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាជាដើម ដើម្បីបង្ខំឱ្យប្រទេសដទៃទៀតមានការផ្លាស់ប្តូរតាមសំណូមពររបស់ភាគីអាមេរិក ក៏ដូចជាគាំពារអនុត្តរភាពរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងកម្រិតអតិបរមា ។

ក្នុងនាមជាចំណែកមួយនៃ “ការទូតបែបគំរាមកំហែង”របស់សហរដ្ឋអាមេរិក “ការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ច”គឺជាប៉ាតង់របស់សហរដ្ឋអាមេរិក ។ ដូចឥស្សរជនវិភាគលើកឡើងថា ភាគីអាមេរិកគឺចង់ទទួលបាន “ថ្នូរនយោបាយ”មួយក្នុងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការនិងការចរចាផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ពាណិជ្ជកម្មនិងហិរញ្ញវត្ថុរវាងចិននិងអាមេរិក ដែលបង្ខំឱ្យប្រទេសចិនបន្ធូរបន្ថយគោលជំហរតាមរយៈការនិយាយមួលបង្កាច់ទម្លាក់កំហុសតែផ្តាស ។

មជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ពេលថ្មីៗកន្លងទៅនេះ ប្រព័ន្ធសារព័ត៌មានអាមេរិកបានផ្សាយដំណឹងឥតឈប់ឈរថា សហរដ្ឋអាមេរិកនឹងប្រកាសពីក្បួនច្បាប់ដាក់កំហិតលើការវិនិយោគនៅប្រទេសចិនដែលមិនធា្លប់មានក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៅពេលមុនឬក្រោយកិច្ចប្រជុំកំពូលប្រទេស G7 ឆ្នាំនេះ ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងវិស័យវិទ្យាសាស្ត្រនិងបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់ដូចជាវត្ថុពាក់កណ្តាលចម្លង ភាពវៃឆ្លាតសិប្បនិមិត្ត និងការគណនាកង់ទិចជាដើម ។ ប្រសិនបើដំណឹងនេះគឺពិតប្រាកដ នោះនឹងក្លាយជាភស្តុតាងមួយទៀតដែលសហរដ្ឋអាមេរិកបង្កការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ចចំពោះប្រទេសចិននិងទប់ស្កាត់ការអភិវឌ្ឍរបស់ចិន ។

តាមការពិត ការទប់ស្កាត់បច្ចេកទេសជាមធ្យោបាយដែលសហរដ្ឋអាមេរិកតែងតែប្រើប្រាស់ជាប្រចាំក្នុងការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ច ។ ក្រៅពីនេះ ការដាក់ទណ្ឌកម្មដោយឯកតោភាគីក៏ជាមធ្យោបាយគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ចដែលភាគីអាមេរិកប្រើប្រាស់យ៉ាងអនាធិបតេយ្យផងដែរ ។ សហរដ្ឋអាមេរិកបង្កការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ចដែលសូម្បីតែសម្ព័ន្ធមិត្តក៏មិនលើកលែងដែរ ។ ជាពិសេស ចាប់តាំងពីទស្សវត្សរ៍៨០ឆ្នាំនៃសតវត្សរ៍មុនមក សហរដ្ឋអាមេរិកបានធ្វើការដាក់ទណ្ឌកម្មខាងសេដ្ឋកិច្ចទៅលើជប៉ុនជាច្រើនលើក ដាក់សម្ពាធលើឧស្សាហកម្មដែលមានឧត្តមភាពរបស់ជប៉ុនដូចជាវត្ថុពាក់កណ្តាលចម្លងជាដើមដោយវិធីគ្រប់បែបយ៉ាង សឹងតែជំរុញការធ្វើការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះរចនាសម្ព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុន ដែលអាចហៅថា ការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ចដូចសៀវភៅបង្រៀន ។ ក្នុងនាមជាម្ចាស់ផ្ទះនៃកិច្ចប្រជុំកំពូលនៃប្រទេស G7 ឆ្នាំនេះ ជប៉ុនគួរមិនមែនធ្វើភ្លេចភ្លាំងនោះទេ?

សូមងាកមកមើល《សេចក្តីព្រាងច្បាប់ស្តីពីការកាត់បន្ថយអតិផរណា》ដែលសហរដ្ឋអាមេរិកបានដាក់ចេញនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ។ ឥស្សរជនវិភាគបានលើកឡើងថា សហរដ្ឋអាមេរិកបានប្រើវិធីផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភកធនដោយទុច្ចរិតក្នុងការទូទាត់និងលុបចោលពន្ធដារ ដើម្បីគាំទ្រផលិតផលថាមពលស្អាតដែលផលិតដោយប្រទេសខ្លួន គឺចង់បង្ខំឱ្យសហគ្រាសបរទេសធ្វើការជ្រើសរើសរវាងការរងការរើសអើងពីទីផ្សារនិងការវិនិយោគនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ។

មិនយូរប៉ុន្មាន កិច្ចប្រជុំកំពូលនៃប្រទេស G7 ជិតនឹងបើកធ្វើហើយ រដ្ឋសមាជិកជាច្រើនក្នុងក្រុមតូចនេះសុទ្ធតែជាជនរងគ្រោះពីការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ចរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ។ ប្រសិនបើសហរដ្ឋអាមេរិកទទូចដាក់បញ្ចូល “ការទប់ទល់នឹងការគំរាមកំហែងខាងសេដ្ឋកិច្ច”ទៅក្នុងរបៀបវារៈនៃកិច្ចប្រជុំកំពូល នោះ ស្នើឱ្យពួកគេគិតពិចារណាពីអ្វីដែលបានកើតឡើងលើខ្លួនឯងសិន តវ៉ាចំពោះទង្វើរបស់អាមេរិក កុំធ្វើតាមទាំងងងឹតងងុល ហើយក្លាយជាអ្នកសមគំនិតឱ្យសោះ៕