ទីក្រុងKunming ទីរួមខេត្តយូណាន ភាគនិរតីប្រទេសចិន។
ម៉ោង៩ពេលព្រឹក នៅក្នុងបន្ទប់សន្និសីទនៃវិទ្យាស្ថានស្ទង់មតិនិងរចនាផ្លូវថ្នល់ខេត្តយូណាន បុរសធាត់មានសម្បុរខ្មៅស្រអែមបានបើកកាបូបរបស់គាត់ យកក្រដាសមួយដុំចេញមក ហើយប្រគល់ជូនមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលនៅទល់មុខតុ រួចក៏អង្គុយចុះនៅកន្លែងអង្គុយរបស់គាត់។
នៅកណ្តាលជួរនៃមនុស្សអង្គុយជាមួយគ្នា គឺជាបុរសម្នាក់ដែលមានអាយុ៥០ឆ្នាំហើយពាក់វ៉ែនតា។គាត់គ្រហែមបន្តិច ហើយនិយាយមុនគេថា “ថ្ងៃនេះ ប្រធានបទនៃកិច្ចប្រជុំ គឺពិភាក្សាអំពីគម្រោងដែលស្នើឡើងដោយលោកWang Haibin មកពីភូមិXingfuឃុំNixi ទីក្រុងXianggelila មណ្ឌលDiqing គម្រោងនេះពាក់ព័ន្ធនឹងការជួសជុលផ្លូវពីភូមិBalaទៅដល់ផ្លូវថ្នល់ជាតិលេខ២១៤។ឥឡូវ នេះ ខ្ញុំចង់ស្នើឱ្យលោកWangHaibinណែនាំពីស្ថានការណ៍នៅក្នុងតំបន់ទៅកាន់អ្នកជំនាញដែលមានវត្តមាននៅទីនេះ។”
“ជម្រាបសួរអ្នកទាំងអស់គ្នា។ ខ្ញុំឈ្មោះWangHaibin តាមពិតទៅ ខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកគ្រប់គ្នាហៅឈ្មោះខ្ញុំតាមភាសាXiZangរបស់ខ្ញុំវិញ គឺSinadingzhu។ ខ្ញុំជាបុរសតំបន់Kangbaមកពីភ្នំធំម្នាក់។” WangHaibin ចាប់ផ្ដើមនិយាយ ដៃកាន់ក្រដាសព្រាង។
“ស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំគឺBalakezong។ យោងតាមមនុស្សចាស់នៅក្នុងភូមិ បុព្វបុរសរបស់យើងមានដើមកំណើតមកពីBatangខេត្តស៊ីឈូន។ កាលពី១៣០០ឆ្នាំមុន មេកុលសម្ព័ន្ធSinaDuoji នឿយហត់នឹងសង្រ្គាម ហើយបានដឹកនាំមនុស្សស្វែងរកឋានសួគ៌នៅលើផែនដី ហើយទីបំផុត គាត់បានមកតាំងទីលំនៅនៅក្នុងជ្រលងភ្នំដែលព័ទ្ធជុំវិញដោយភ្នំទឹកកក និងបានរស់នៅបន្តជាច្រើនជំនាន់។
Sinadingzhu ដាក់ក្រដាសព្រាងចុះ ហើយមើលទៅលើស្មារបស់មនុស្សនៅខាងមុខខ្លួន ដោយនិយាយថា "តើអ្នកជំនាញនៅទីនេះបានអានប្រលោមលោក"ជើងមេឃដែលបាត់បង់"របស់អ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសJames Hiltonដែរឬទេ?
អ្នកជំនាញនៃវិទ្យាស្ថានរចនាបានមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក។
ប្រសិនបើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានទៅBalagezongរបស់ពួកយើង អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងឃើញថា ទេសភាពទាំងអស់ដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងរឿង"ជើងមេឃដែលបាត់បង់"គឺមាននៅទីនោះទាំងអស់! ភ្នំទឹកកក ជ្រលងភ្នំ អូរ ស្វារោមមាសនៅក្នុងព្រៃដ៏ក្រាស់ឃ្មឹកហ្វូងគោរោមវែងកំពុងដើរលេងយ៉ាងសប្បាយនៅលើវាលស្មៅ...” Sinadingzhuបើកការនិយាយសន្ទនា កាន់តែនិយាយកាន់តែលឺឡើងថា “ស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំមានទេសភាពធម្មជាតិ ខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធនិងទឹកហូរថ្លា។ វាជាហេតុផលដែលថា នៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់អ្នកទីក្រុង អ្នកភូមិBalagezongរស់នៅក្នុងឋានសួគ៌ ហើយពួកយើងរស់នៅទីនេះម្នាក់ៗប្រៀបដូចជាទេវតា មែនទេ? "
Sinadingzhuឈប់និយាយត្រឹមនេះ ហើយមើលទៅអ្នកជំនាញដែលអង្គុយនៅខាងមុខ។
"លោកSinadingzhu សូមលោកនិយាយពីចំណុចសំខាន់មក។ " នាយកMa នៅខាងមុខបានរំលឹកគាត់។
“បាទ មិនអីទេ” Sinadingzhuញញឹមតិចៗ។ "ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាគឺ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹងទេ អ្នកភូមិផ្សេងទៀតនៅក្នុងឃុំNixiអប់រំកូនរបស់ពួកគេដោយរបៀបណា? ពួកគេតែងតែប្រាប់ក្មេងៗថា "ប្រសិនបើឯងមិនស្តាប់បង្គាប់ទេ យើងនឹងបញ្ជូនឯងទៅBalagezong!' ហេតុអី? ព្រោះកន្លែងយើងក្រណាស់ គ្មានផ្លូវ យើងអាចចេញពីភ្នំបានដោយដើរលើផ្លូវភ្នំតូចៗ។អ្នកភូមិត្រូវចំណាយពេលទាំងយប់ទាំងថ្ងៃទៅខាងក្រៅដើម្បីយកនំធ្វើពីទឹកដោះគោទៅលក់ ហើយល្មមទៅដល់ផ្សារ នំបានបែកអស់តាមផ្លូវ លក់លែងកើតបាត់ទៅហើយ។”
Sinadingzhuឈប់បន្តិច ហើយនិយាយបន្តថា "នេះមិនមែនជាបញ្ហាធំបំផុតទេ។ ប្រជាជននៅស្រុកយើងមិនអាចឈឺបានទេ! បើមានជំងឺតូចតាច អាចទ្រាំដោយខ្លួនឯងបាន។ ប្រសិនបើកអ្នកណាមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ មានតែឱ្យមនុស្សសែង ហើយដើរតាមផ្លូវភ្នំទៅស្រុក ភាគច្រើនដើរដល់ពាក់កណ្ដាលផ្លូវ អ្នកជំងឺស្លាប់បាត់ទៅហើយ… អត់មានផ្លូវធំ ឡានចូលមិនរួចទេ។”
អ្នកជំនាញបានស្តាប់ ការនិយាយរបស់ Sinadingzhuដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដោយទឹកមុខប្រែទៅជាមាំជាងមុន។
"លោកប្អូនSina ខ្ញុំបានអានឯកសាររបស់ឯងហើយ។យោងតាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ភូមិBalagezongរបស់ឯងមិនមានលក្ខខណ្ឌភូមិសាស្ត្រសម្រាប់ការសាងសង់ផ្លូវទេ។”
បន្ទាប់ពីអ្នកជំនាញបញ្ចេញមតិរបស់ខ្លួនគ្រប់ៗគ្នាហើយ នាយកMaដែលអង្គុយនៅកណ្តាលបែរទៅរក Sinadingzhu ហើយនិយាយថា "លោកSinadingzhuអ្នកទាំងអស់គ្នាដែលកំពុងអង្គុយនៅទីនេះ គឺសុទ្ធតែជាអ្នកជំនាញដែលមានឯកទេសបំផុតក្នុងការគ្រោងនិងរចនាផ្លូវថ្នល់ក្នុងខេត្ត។ ឯងបានស្តាប់រាល់មតិរបស់ពួកគាត់ហើយ អញ្ចឹងឯង ... "
SinaDingzhuស្ដាប់រួច ក៏មានកង្វល់ក្នុងចិត្ត ហើយនិយាយថា"ខ្ញុំចេញមកពីមណ្ឌលDiqingដ៏ឆ្ងាយ ដើម្បីមកសុំឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាជួយពួកយើងក្នុងការវាស់ស្ទង់និងរចនាផ្លូវ។អ្នកទាំងអស់គ្នាមិនទាន់បានទៅមើលកន្លែងផ្ទាល់ផង ក៏និយាយថា មិនអាចធ្វើបានទៅហើយ តើនេះសមហេតុផលទេ?"
"លោកប្អូនSina តាមពិតទៅអ្វីក៏ដោយតែងតែមានគុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិ។ទោះបីជាភូមិBalagezongរបស់ឯងមិនមានផ្លូវស្រួល ដែលមើលទៅដូចជាគុណវិបត្តិមួយមែន ប៉ុន្តែដោយសារតែមិនមានផ្លូវស្រួលនេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យកម្រមានមនុស្សទៅដល់ទីនោះ នាំឱ្យទីនោះរក្សានូវទេសភាពធម្មជាតិដ៏ល្អមួយ។ នេះក៏ជាគុណសម្បត្តិមួយដែរ។”
ឮដូច្នោះ Sina Dingzhu បានក្រោកឈរឡើង ហើយនិយាយថា៖ «លោកនាយក Ma និងអ្នកជំនាញទាំងអស់គ្នា ពួកលោករស់នៅដោយមានទឹក ភ្លើង និងផ្លូវ ប៉ុន្តែពួកយើងសូម្បីតែផ្លូវក៏គ្មានដែរ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាមានជីវភាពប្រកបដោយភាពងាយស្រួលតាមបែបទំនើប ដោយមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយពីអាហារ កន្លែងស្នាក់នៅ មធ្យោបាយធ្វើដំណើរ និងការព្យាបាលជំងឺឡើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត នៅប្រាថ្នាចង់បានទេសភាពធម្មជាតិដ៏ស្រស់បំព្រងថែមទៀតផង។ អ្នកទាំងអស់គ្នាមិនចង់ឱ្យ តំបន់ដាច់ស្រយាលរបស់ពួកយើងអភិវឌ្ឍជារៀងរហូត ដើម្បីគ្រាន់ទុកវាជាសួនច្បារកម្សាន្តលំហែកាយសម្រាប់អ្នកទីក្រុង។ តើការគិតបែបនេះ ល្អដែរទេ? “
គ្មានអ្នកណានិយាយឆ្លើយតបឡើយ។
"ថ្នាក់ដឹកនាំ អ្នកជំនាញគ្រប់រូប ខ្ញុំនៅទីនេះមិនមែនដើម្បីសុំឱ្យពួកលោកយល់ព្រមឱ្យខ្ញុំសាងសង់ផ្លូវនេះទេ។ ខ្ញុំមកទីនេះគឺដើម្បីសុំឱ្យអ្នកជំនាញជួយពួកយើងក្នុងការវាស់ស្ទង់ ការរចនា និងផ្តល់មតិយោបល់។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំនឹងដាក់សម្ដីរបស់ខ្ញុំនៅទីនេះ មិនថាពួកលោកមកឬមិនមកក្តី ខ្ញុំបានសម្រចចិត្តហើយ ត្រូវតែសាងសង់ផ្លូវនេះឱ្យបាន!”
អ្នកជំនាញនៅស្ងៀម ហើយនាយក Ma ដែលនៅទល់មុខ Sina Dingzhu កំពុងខ្សឹបប្រាប់មនុស្សខាងឆ្វេងនិងស្តាំ។
ពេលវេលាហាក់ដូចជាឈប់ដើរទៅមុខ ។
"លោកប្អូន Sina Dingzhu" នាយក Ma បាននិយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា " នៅក្នុងខេត្ត Yunnan មានភ្នំជាច្រើន មិនមែនតែ Diqing ទេ នៅ Zhaotong, Dali, Dehong, Baoshan និងHonghe ប្រជាជននៅទីនោះសុទ្ធតែជួបបញ្ហាដូចគ្នាដែរ ។ ពួកគេរស់នៅបែបបុព្វកាល នៅក្នុងតំបន់ព្រៃនិងភ្នំពេញមួយជីវិត ។ ពួកយើងដែលអះអាងថាខ្លួនពូកែខាងសាងសង់ផ្លូវ រស់នៅសុខស្រួលក្នុងទីក្រុង ប៉ុន្តែបែរជាមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហារបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាបានទេ។ នេះគឺជាការមិនបំពេញមុខងាររបស់ខ្លួន!"
នាយក Ma បន្តថា៖ " អ្នកសាងសង់ផ្លូវនៃខេត្តយូណានមានប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏រុងរឿង។ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមប្រឆាំងការឈ្លានពានរបស់ជប៉ុន យើងបានសាងសង់ផ្លូវយូណាន-មីយ៉ាន់ម៉ាដ៏ល្បីល្បាញលើពិភពលោកដែលបានក្លាយជាច្រកយុទ្ធសាស្ត្រតែមួយគត់រវាងប្រទេសចិននិងសហគមន៍អន្តរជាតិ ដែលបានរួមចំណែកយ៉ាងធំធេងក្នុងការយកឈ្នះលើពួកហ្វាស៊ីសជប៉ុន ។ បន្ទាប់ពីបានជីវិតល្អហើយ តើយើងភ្លេចពីប្រវត្តិសាស្ត្ររុងរឿងហើយមែនទេ? តើយើងភ្លេចបេសកកម្មរបស់ខ្លួនហើយមែនទេ?! សម្រាប់ផ្លូវក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ពួកឯង វិទ្យាស្ថានរបស់យើងនឹងបញ្ជូនអ្នកជំនាញដែលមានសមត្ថភាពខ្លាំងបំផុតដើម្បីធ្វើការវាស់ស្ទង់និងការរចនា។ នេះជាសេចក្តីសម្រេចចិត្តជាផ្លូវការរបស់ពួកយើង។ "
“សូមអរគុណនាយក Ma! អរគុណអ្នកជំនាញទាំងអស់គ្នា!” Sina Dingzhu ក្រោកឈរឡើងនិងចាប់ដៃរបស់នាយក Maដោយក្តីរំភើប ។
"ប៉ុន្តែ……"
"ប៉ុន្តែយ៉ាងម៉េច?" Sina Dingzhu សម្លឹងមើលនាយក Ma ទាំងភ័យបារម្ភ។
"ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី វិទ្យាស្ថានរបស់យើងគ្រាន់តែអាចធ្វើការវាស់ស្ទង់និងការរចនា ព្រមទាំងលើកគម្រោងរចនាប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែថវិកាសម្រាប់ការសាងសង់ផ្លូវនៅតែត្រូវការពួកឯងដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង"។
Sina Dingzhu គិតមួយសន្ទុះ ហើយនិយាយថា៖ "ខ្ញុំនឹងដោះស្រាយបញ្ហាថវិកានេះ។ "
ទន្លេ Gangqu ដែលកើតឡើងដោយការរលាយនៃទឹកកកនៅលើភ្នំព្រិល Gezong ហូរតាមជម្រាលភ្នំចុះក្រោម ហើយហូរចូលទៅក្នុងទន្លេ Jinsha នៅទីចម្ងាយ។ ឆ្នាំនេះ ជ្រលងទន្លេ Gangqu មានភាពអ៊ូអរ ។ នៅទីចម្ងាយ កម្មករមួយក្រុមៗបានចុះពីរថយន្តលើផ្លូវជាតិលេខ ២១៤ ដោយបានស្ពាយរំសេវដើរមកទីនេះ ប្រើញញួរវាយដំច្រាំងថ្មចោទ បំផ្ទុះភ្នំបើកផ្លូវ។ នៅពេលល្ងាច មានមនុស្សមួយក្រុមដុតភ្លើងនៅខាងមុខរថយន្ត រាំរបាំជុំវិញភ្លើងរហូតដល់ភ្លើងបានរលត់ទៅ ហើយមនុស្សទាំងនេះក៏បានសម្រាកនៅមាត់ទន្លេ ។
នៅឆ្នាំនោះ Sina Dingzhu បានលក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ទាំងអស់បានប្រាក់ចំនួន ៤០ លានយ័នប្រាក់ចិន។ លោកបានចំណាយលុយទាំងនេះទៅចុះបញ្ជីក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ Balagezong ។ លោកបានអញ្ជើញក្រុមសាងសង់មកសង់ផ្លូវមួយខ្សែទៅកាន់ភូមិBalaនៅលើច្រាំងថ្ម។
ឆ្នាំនេះគឺឆ្នាំ ១៩៩៩ ។
នៅព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ Sina Dingzhu កំពុងដេកលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់នៅក្នុងឡានរបស់គាត់ ស្រាប់តែឮសំឡេងដូចជាមានមនុស្សកំពុងវាយដុំដែក ។
Sina Dingzhu ញីភ្នែក ហើយមើលទៅខាងក្រៅឡាន ស្រាប់តែមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ មានអ្នកភូមិមួយក្រុម កំពុងឡោមព័ទ្ធយ៉ាងណែនណាន់តាន់តាប់នៅខាងក្រៅឡានគាត់។
មុនពេល Sina Dingzhu រុញបើកទ្វារឡាន អ្នកភូមិនាំមុខគេបាននិយាយថា " Sina Dingzhu បញ្ឈប់ការសាងសង់ផ្លូវទៀតទៅ!"
Sina Dingzhu ងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង ក៏សួរថា: "អ្នកភូមិទាំងអស់គ្នា នេះមានរឿងអីហ្នឹង?"
មីងម្នាក់បានដើរទៅមុខ ទះកំផ្លៀង Sina Dingzhu មួយដៃ ហើយនិយាយថា៖ «ដូនតាយើងរស់នៅលើភ្នំនេះច្រើនជំនាន់មកហើយ ខំចិញ្ចឹមខ្លួនឯងដោយពឹងលើភ្នំដ៏ពិសិដ្ឋ ក្រុមសាងសង់ទាំងនេះមកបំផ្ទុះភ្នំនិងបើកផ្លូវ ធ្វើឲ្យទេវតាខឹង ហើយយើងក៏នឹងត្រូវរងទុក្ខវេទនាដែរ!»។
“ដូនតាយើងរស់នៅទីនេះរាប់ពាន់ឆ្នាំហើយ បើយើងអាចសង់ផ្លូវបាន ដូនតាយើងប្រាកដជាសង់ផ្លូវយូរណាស់មកហើយ! “
Sina Dingzhu សម្លឹងមើលអ្នកភូមិដែលកំពុងមានកំហឹងនៅជុំវិញគាត់ ដោយមិនប្រកែក មិនថយក្រោយ ឈរស្ងៀមនិងស្តាប់ការត្អូញត្អែររបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា ត្អូញត្អែរចប់ Sina Dingzhu បាននិយាយថា " អ្នកភូមិទាំងអស់គ្នា ខ្ញុំក៏ជាអ្នកនៅភ្នំនេះដូចអ្នកទាំងអស់គ្នាដែរ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់កន្លែងនេះដូចអ្នកទាំងអស់គ្នាអញ្ចឹង។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានគិតថា ខ្ញុំអាចនឹងចំណាយពេលមួយជីវិតរស់នៅជាមួយទេវតានៅលើភ្នំនេះដែរ។”
លោកSina Dingzhu ផ្អាកនិយាយមួយភ្លែត ហើយបន្តថា៖ «កាលពី១៣០០ឆ្នាំមុន លោក Sina Duoji ដូនតារបស់ខ្ញុំ ដែលជាមេកុលសម្ព័ន្ធបានដឹកនាំកុលសម្ព័ន្ធយើងពី Batang ខេត្ត Sichuan មកតាំងទីលំនៅនៅជ្រលងភ្នំនេះ ដើម្បីគេចពីសង្គ្រាម ដូច្នេះពួកយើងបានរស់នៅទីនេះដោយឯកោពីពិភពលោក។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ពិភពលោកខាងក្រៅលែងជាពិភពលោកកាលពី១៣០០ ឆ្នាំមុនទៀតហើយ! ឥឡូវនេះយើងកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសចិនថ្មីដែលជាយុគសម័យថ្មីដ៏សន្តិភាពនិងរីកចម្រើន។ ឥឡូវនេះ Zhongdian មិនហៅថា Zhongdian ទៀតទេ ឥឡូវត្រូវបានគេហៅថា Shangri-La ។ប្រជាជននៅទីនោះកំពុងរស់នៅក្នុងអគារធំៗ ប្រើហ្គាសនិងទឹកម៉ាស៊ីន។ បើចង់ទាក់ទងសាច់ញាតិ គ្រាន់តែយកទូរសព្ទដៃមកចុចលេខគឺអាចនិយាយគ្នាលេងបានហើយ។ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹងថាទូរសព្ទដៃជាអ្វីដែរទេ?»។
Sina Dingzhu បានយកទូរស័ព្ទដៃរបស់គាត់ចេញពីហោប៉ៅខោ ហើយនិយាយថា៖ "វាតូចជាងឥដ្ឋទៅទៀត។ យើងអាចប្រើវាដើម្បីនិយាយជាមួយអ្នកណាក៏បាន ពេលណាក៏បានដែរ។ ឥឡូវមិនថាក្រុង Kunming ឬក៏នៅShangri-La ទេ សូម្បីតែនៅស្រុកNixi ក៏ម្នាក់ៗស្ទើរតែមានមួយគ្រឿងក្នុងដៃទៅហើយ។”
"ខ្ញុំស្គាល់ទូរសព្ទដៃ វាគ្មានអ្វីអស្ចារ្យទេ។ ខ្ញុំឱ្យកូនប្រុសខ្ញុំដែលធ្វើការនៅក្រុងគុនមីង ទិញមួយគ្រឿងឱ្យខ្ញុំនៅពេលឆ្លងឆ្នាំថ្មី។ តើវាទាក់ទងនឹងការសាងសង់ផ្លូវអ្វីដែរ? ឈប់និយាយផ្តេសផ្តាស់ទៀតទៅ!" បុរសចំណាស់ម្នាក់បាននិយាយតបតទៅ Sina Dingzhu ។
“សូមអ្នកទាំងអស់គ្នាមើលនេះ!” Sina Dingzhu បានបើកទូរសព្ទដៃរបស់ខ្លួន ហើយនិយាយថា “មើលខ្លួនឯងទៅ អត់មានសេវា បើអត់មានសេវាទេ ទូរសព្ទដៃគ្រាន់តែជាដុំថ្មមួយដុំតែប៉ុណ្ណោះ។ ទូរសព្ទដៃត្រូវតែមានសេវាទើបអាចប្រើបាន។ បើមិនសាងសង់បង្គោលសេវាទូរសព្ទទេ ក៏មិនមានសេវាចូលមកបានដែរ។ កូនអ៊ុំបានទិញទូរសព្ទដៃពីក្រុងគុនមីងមក អ៊ុំប្រើនៅទីនេះមិនកើតទេ”។
មនុស្សគ្រប់គ្នាបាននៅស្ងៀមស្ងាត់ ហើយមានមនុស្សមួយចំនួនបានចាប់ផ្ដើមខ្សឹបខ្សៀវគ្នាថា៖ «ដូចជានិយាយត្រូវហើយ»។
“បើនិយាយដល់ភូមិរបស់យើង សូមអ៊ុំពូមីងមើលដោយខ្លួនឯងទៅ តើមានយុវជនវ័យក្មេងប៉ុន្មាននាក់សល់នៅទីនេះ?”
"អ៊ុំពូមីងសុខចិត្តរស់នៅក្នុងជីវភាពអន់ថយនិងក្រីក្រ ប៉ុន្តែតើមានហេតុផលអីបានជាត្រូវឱ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នា ត្រូវរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រដែរ? ឥឡូវនេះ យុវជននៅក្នុងភូមិបានចេញទៅក្រៅអស់ហើយ បើជិតគឺទៅកាន់ទីក្រុងគុនមីង បើឆ្ងាយវិញទៅរហូតដល់ទីក្រុងប៉េកាំង សៀងហៃ និងស៊ិនជិន។ ហេតុអ្វី? ព្រោះកន្លែងទាំងនោះជឿនលឿនណាស់! បើនៅតែបន្តទៀតបែបនេះទៀត តើនឹងមានមនុស្សសល់នៅភូមិយើងទេ?
បន្ទាប់ពីបានស្តាប់ហើយ ពួកគេបានខ្សឹបខ្សៀវគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ក្រុមមនុស្សក៏បំបែកគ្នាទៅបាត់អស់។
Sina Dingzhu ឃើញសភាពការណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ហើយ ទើបតែចង់ចុះពីឡាន ស្រាប់តែឃើញយុវជនម្នាក់ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ជនជាតិXiZang ដើរមករកគាត់ដោយប្រញាប់នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរទន្លេពីចម្ងាយ។ Sina សម្លឹងមើលយ៉ាងម៉ត់ចត់ ឃើញថាអ្នកដែលរត់មកនោះ មិនមែនជាអ្នកផ្សេងទេ គឺប្អូនប្រុសខ្លួន Lobsang Tashi ។
«បងប្រុស!» Lausanne រត់មកដល់មុខឡានរបស់ Sina Dingzhu ទាំងដង្ហក់ដង្ហើម ហើយនិយាយថា«មានរឿងហើយ !បងឆាប់ទៅផ្ទះវិញ!
ពេលដែលបងប្អូនប្រុស Sina Dingzhu ទាំងពីរនាក់បានប្រញាប់វិលត្រឡប់ទៅកាន់ភូមិ Balaវិញ វាពាក់កណ្តាលអធ្រាតទៅហើយ ។
នៅក្នុងផ្ទះចាស់របស់ Sina Dingzhu នៅក្បែរភ្លើងជើងក្រាន BaimaWangduiកំពុងមានដង្ហើមខ្សោយជិតដាច់ខ្យល់។
Sina Dingzhu ចូលក្នុងបន្ទប់ហើយលុតជង្គង់នៅក្បែរឪពុកទាំងនិយាយថា "ប៉ា! កូនមកវិញហើយ!"
Bai Ma Wangdui បើកភ្នែកមើលកូនប្រុសច្បងនៅពីមុខគាត់ ហើយនិយាយថា៖ "កូនប្រុស តាំងពីពេលដែលយើងពីរនាក់បានទៅជួបគ្រូពេទ្យនៅZhongdianមក ប៉ាបានដឹងហើយថា ចិត្តរបស់ឯងមិនអាចរក្សាទុកនៅទីនេះបានទេ។" Bai Ma Wangdui ដកដង្ហើមធំហើយនិយាយបន្តទៀតថា "តាមពិតទៅ ឪពុកក៏មិនមែនជាមនុស្សដែលស្វែងរកសុខស្រួលនោះទេ។ ពុកចំណាយពេលពេញមួយជីវិតតស៊ូនៅខាងក្រៅ ហើយនៅពេលពុកចាស់ហើយ ទើបពុកបានត្រលប់មករកឫសគល់របស់ខ្លួនឯងវិញ។ ចំណុចនេះ ឯងដូចពុកណាស់។ "
"កូនប្រុស កូនត្រូវតែចាំក្នុងចិត្ត" Bai Ma Wangdui ប្រើកែងដៃ ទប់លើកខ្លួនរបស់គាត់ ហើយនិយាយថា "កូនគឺជាកូនចៅរបស់កុលសម្ព័ន្ធ Sina ត្រូវបម្រើជនជាតិកុលសម្ព័ន្ធយើង នេះជាជោគវាសនារបស់ឯង។ កាលពី ១៣០០ ឆ្នាំមុន មេកុលសម្ព័ន្ធSina បាននាំកុលសម្ព័ន្ធយើងមកដល់ទីនេះដើម្បីគេចពីសង្គ្រាម។ ថ្ងៃនេះឯងត្រូវនាំមនុស្សរាល់គ្នាចេញពីភ្នំសាជាថ្មី កុំភ្លេចឱ្យសោះ កុំភ្លេចឱ្យសោះ...»
"លោកពុក! លោកពុក!"
ដើមឡើយ Sina Dingzhu មានបំណងប្រាថ្នាមួយគឺ ពេលផ្លូវបានសាងសង់រួចរាល់ គាត់ចង់បើកឡានដោយផ្ទាល់នាំឪពុកចេញពី ភូមិ Balaនិងចេញពីតំបន់ភ្នំ ។ ឥឡូវនេះ បំណងប្រាថ្នានេះនឹងមិនអាចសម្រេចបានឡើយ។
ពីរខែបន្ទាប់ពីឪពុករបស់ Sina Dingzhuទទួលមរណភាពទៅ ផ្លូវត្រូវបានសាងសង់រួចរាល់ និងបើកឱ្យប្រើប្រាស់។ ផ្លូវក្រាលកៅស៊ូប្រវែង ៣៥ គីឡូម៉ែត្រ ទទឹង ៦ ម៉ែត្រ ត្រូវបានសាងសង់ឡើងចាប់ពីផ្លូវជាតិលេខ ២១៤ រហូតដល់ច្រកចូលភូមិបាឡា។ ពីមុនត្រូវចំណាយពេល៤ ឬ៥ថ្ងៃ ដើម្បីធ្វើដំណើរពីភូមិបាឡាទៅដល់ស្រុក តែឥឡូវនេះបើករថយន្តប្រើពេលតែជាង១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ភូមិជាច្រើននៅតាមដងផ្លូវមិនត្រឹមតែមានផ្លូវចេញចូលប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ និងមានសេវាទូរស័ព្ទចល័តទៀតផង។ មនុស្សចាស់នាំគ្នាទាញខ្សែភ្លើងអំពូលក្នុងផ្ទះ សម្លឹងមើលភ្លើងអំពូល បើក ហើយបិទ បិទហើយបើក។
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មីឆ្នាំសកលឆ្នាំ២០០៨។
ផ្លូវត្រូវបានសាងសង់រួចរាល់ ហើយភ្ញៀវទេសចរមកពីខាងក្រៅបានមកដល់ភ្នំដើម្បីគយគន់ទេសភាព។ ប្រជាជននៅ Balagezong បានបោះបង់ចោលការបរបាញ់ និងរើសផ្សិតកាលពីអតីតកាល ហើយពួកគេបានដើរតាម Sina ដើម្បីរត់ការដឹកជញ្ជូន និងការធ្វើទេសចរណ៍ ហើយវិធីរកប្រាក់ក៏មានកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកភូមិជាង ៣រយនាក់កំពុងធ្វើការនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនរមណីយដ្ឋាន ហើយយុវជនជាច្រើនដែលបានចាកចេញពីភ្នំ ក៏បានត្រឡប់មកវិញផងដែរ។ កាលពីមុន ចំណូលរបស់គ្រួសារអ្នកភូមិ មួយគ្រួសារមួយឆ្នាំមានត្រឹមតែ២ពាន់យាន់ប៉ុណ្ណោះ ហើយឥឡូវនេះប្រាក់ចំណូលជាមធ្យមក្នុងមួយគ្រួសារបានកើនដល់១០ម៉ឺនយាន់ប្រាក់ចិនហើយ។
