ជំរាបសួរ ប្រិយមិត្តជាទីមេត្រី ថ្ងៃនេះនាងខ្ញុំសូមនិយាយអំពីរឿងរ៉ាវដ៏អស្ចារ្យដែលបានកើតឡើងលើកំពូលភាគខាងជើងនៃភ្នំអេវើរេសដែលជាភ្នំខ្ពស់បំផុតលើពិភពលោក ។ នាវេលាម៉ោង ៤ រសៀលថ្ងៃទី ២៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៦០ ក្រុមអ្នកឡើងភ្នំអេវើរេសនៃប្រទេសចិនមានសមាជិក ៤ នាក់ គឺលោកWangFuzhou លោកGongBu លោកQuYinhua និងលោកLiuLianman កំពុងធ្លាក់ចូលភាពជាប់គាំងដំណើររយៈពេលច្រើនម៉ោងនៅក្រោមច្រាំងថ្មភ្នំដ៏ចោតមួយកន្លែង ។ ពួកគេប្រជ្រៀតគ្នានៅលើជម្រាលភ្នំដែលមានទំហំប៉ុនបាតដៃក្រោមច្រាំងថ្ម ដង្ហក់ដង្ហើមនៅក្នុងព្យុះព្រិលកម្រិត ៧ ។
រយៈពេលជិត ៤ ម៉ោងមុននេះ ក្រុមអ្នកឡើងភ្នំទាំង ៤ នាក់បានព្យាយាមសាកល្បង ឡើងលើច្រាំងថ្មចោទ ៩០ ដឺក្រេដែលគេហៅថា“ ជំហានទីពីរ” ស្ថិតនៅពីមុខពួកគេនេះជាច្រើនលើកច្រើនសា ប៉ុន្តែសុទ្ធតែបរាជ័យទាំងអស់ ។ សូមបញ្ជាក់ថា ច្រាំងថ្មមួយនេះមានកម្ពស់ជិត ៥ ម៉ែត្រ នៅលើជញ្ជាំងថ្មគ្មានកន្លែងណាអាចជាន់បាន បើដាក់នៅតំបន់រាបស្មើក៏ពិបាកឡើងដែរ។ នៅរយៈកម្ពស់៨៦០០ម៉ែត្រនេះវិញ ដើរមួយជំហានៗត្រូវដកដង្ហើមវែងៗ ថែមទាំងមានសម្លៀកបំពាក់និងឧបករណ៍ទប់ទល់ភាពត្រជាក់ដ៏ធ្ងន់ថែមទៀត ពិបាកកម្រើកខ្លួន បើចង់ឡើងភ្នំគឺពិបាកដូចឡើងលើមេឃ។
“មិត្តភក្តិទាំងអស់គ្នា មេឃ..មេឃជិតងងឹតហើយ ការព្យាករណ៍អាកាសធាតុថាស្អែក...នឹងមានធាតុអាកាសអាក្រក់...ថ្ងៃនេះជាឱកាសចុងក្រោយបំផុតសម្រាប់ឡើងភ្នំ អ្នកទាំងអស់គិតយ៉ាងម៉េចដែរ ? ”
លោកWangFuzhou ប្រធានក្រុមអ្នកឡើងភ្នំកំពុងសួរពួកគេ ៣ នាក់ ប៉ុន្តែពួកគេបានចាត់ទុកសំណួរនេះថាជាការបញ្ជាទៅវិញ ។
“ខ្ញុំឡើងភ្នំថ្ងៃនេះ មិនដែលគិតថាចង់ចុះទៅវិញទេ!” លោកQuYinhuaដែលធ្លាប់ធ្វើជាកម្មករកាប់ឈើបានឆ្លើយ។
“ ចុះក៏ស្លាប់ ឡើងក៏ស្លាប់ដូចគ្នា ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់នៅលើកំពូលភ្នំ” លោកGongBu មកពីក្រុងRikazeតំបន់XiZang បានឆ្លើយ។
“ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតគឺធ្វើយ៉ាងម៉េចដើម្បីឡើងច្រាំងភ្នំនេះបាន។ យើងគួរតែរកវិធីផ្សេងទៀត ។ ” លោកLiuLianman ដែលធ្លាប់ធ្វើជាភ្នាក់ងារពន្លត់អគ្គិភ័យបាននិយាយបែបនេះ ។ លោកបានចូលរួមការហ្វឹកហាត់ឡើងភ្នំមុនពួកគេ ៣ នាក់ផ្សេងទៀត ហើយគាត់ជាមនុស្សសំខាន់នៃក្រុមមួយនេះ ដែលទទួលខុសត្រូវបើកផ្លូវក្នុងដំណើរឡើងភ្នំ ។
“លោកLiu លោកមានវិធីអីល្អទេ ? ”
“រៀបកាំជណ្ដើរជាន់ឡើងលើគ្នា! ”
“ ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ? ”
“ ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ កាលពីមុនខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើបែបនេះដើម្បីពន្លត់អគ្គិភ័យ ។ ខ្ញុំធ្វើជាកាំជណ្ដើរខាងក្រោម ពេលអ្នកទាំងអស់គ្នាឡើងទៅលើ ទាញខ្ញុំឡើងលើទៅបានហើយ ។”
“អត់ទេ មិនកើតទេ បាតស្បែកជើងពួកយើងមានដែកគោល ជាន់លើស្មាលោកមិនកើតទេ ប្រាកដជារបួសហើយ។” លោកWangFuzhou បាននិយាយជំទាស់។
“លោកប្រធាន កុំខ្វល់អី ឱ្យតែឡើងភ្នំបាន ខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើបែបនេះ ។ ” LiuLianman បានតបទៅវិញ ។
“ អ៊ីចឹង ធ្វើតាមវិធីនេះទៅ” WangFuzhou បានសម្រេចចិត្ត ហើយងាកទៅប្រាប់QuYinhua ថា “ លោកអាចកាន់ពូថៅដៃទាំងពីរបាន លោកឡើងមុន ដំដែកគោលប៉ុន្មានគ្រាប់លើជញ្ជាំងថ្ម ។ ”
QuYinhua ស្តាប់ហើយ រួចឱនទៅដោះស្បែកជើងចេញ។ “ លោកQu លោកកំពុងធ្វើអីហ្នឹង ?”
“ខ្ញុំមិនអាចពាក់ស្បែកជើងជាន់លើលោកបានទេ ! ”
“ ជើងលោកនឹងត្រជាក់ដើរមិនរួចទេ !”
“ឈប់រញ៉ែរញ៉ៃទៀតទៅ ! ”
QuYinhua បានដោះស្បែកជើងនិងស្រោមស្បែកជើង ហើយជាន់លើស្មារបស់លោកLiuLianman ដោយជើងទទេ។
LiuLianman ផ្អែកលើជញ្ចាំងថ្ម ខំប្រឹងឈរឡើងដោយទ្រលោក QuYinhua លើស្មាទាំងពីរ ។ QuYinhua បានយកដែកគោលចេញមកដំលើជញ្ជាំងថ្ម ។ ការងារបែបនេះអាចសម្រេចបានក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មាននាទីក្នុងតំបន់រាប ប៉ុន្តែក្នុងកាលៈទេសៈនេះ QuYinhua បានចំណាយពេល ១ ម៉ោងទើបអាចសម្រេចបាន។ ពេលវេលាពេលនេះបានរំកិលទៅដល់ម៉ោង ៥ជាង ហើយ ។
ដោយសារមានដែកគោលសម្រាប់ជាន់ហើយ QuYinhuaបានឡើងលើច្រាំងថ្មភ្នំមុនគេ ។ បន្ទាប់មក WangFuzhou និងGongBu ក៏ឡើងលើច្រាំងថ្មជាបន្តបន្ទាប់ដោយជាន់លើស្មារបស់LiuLianman។ ពេលនេះ LiuLianman នឿយហត់រហូតដល់ស្រវាំងភ្នែក ញ័រជើងទាំងពីរនិងដង្ហក់ដង្ហើម ។ បន្ទាប់ពីពួកគេ ៣ នាក់ឡើងលើច្រាំងថ្មរួចអស់ LiuLianman ហត់អស់កម្លាំងដោយក្រោកឈរឡើងលែងរួច ។
ពួកគេទាំងបីនាក់បានទម្លាក់ខ្សែពួរទុកឱ្យលោកLiu Lianmanចងវានៅចង្កេះរបស់គាត់ បន្ទាប់មករួមគ្នាអូសទាញគាត់ឡើងលើ។
នៅចំពោះមុខពួកគាត់ទាំងបួននាក់ មានទួលជម្រាលក្រួសដ៏ចោតនិងធំទូលាយហើយនៅពីលើជម្រាលក្រួសនោះគឺជារនាំងគ្របដណ្តប់ដោយព្រិលទឹកកក។
រយៈកម្ពស់នៅទីនេះគឺ ៨៦០០ ម៉ែត្រ នៅតែ ២០០ ម៉ែត្រទៀតគឺដល់កំពូលភ្នំ ដែលស្មើនឹងកម្ពស់អាគារ ៥០ ជាន់! ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនេះពិតជាមិនដូចការឡើងជណ្តើរនោះទេ។
ចំពេលនេះ អ្នកឡើងភ្នំទាំងបួននាក់ម្នាក់ៗនៅសល់អុកស៊ីសែនមិនដល់ពីរដបទេ។ ពួកគាត់ទាំងបួននាក់បានពិភាក្សាគ្នាហើយសម្រេចចិត្តថា ទុកដបអុកស៊ីសែនមួយដែលមិនមានពេញ នៅផ្នែកខាងលើនៃ“ជំហានទី ២” ហើយយកដបអុកស៊ីសែនពេញដបមួយទៀតសម្រាប់ឡើងលើកំពូលភ្នំ។
សម្រេចចិត្តរួចហើយ លោកLiu Lianman នៅតែដើរនៅខាងមុខដដែល។ ដល់ម៉ោង ៧ យប់នោះ មេឃបានងងឹតហើយ ពួកគេទាំងបួននាក់មានតែឈានជើងទៅមុខដោយយឺតៗ។
ខណៈពេលនេះ Liu Lianman ដែលកំពុងដើរនៅខាងមុខស្រាប់តែដួលទៅលើដី។ មនុស្សបីផ្សេងទៀតបានដើរដោយប្រញាប់ទៅខាងមុខដើម្បីជួយគាត់ ដោយបានឃើញមុខរបស់ Liu Lianman មានពណ៌សស្លេក បបូរមាត់ពណ៌ស្វាយ ហើយភ្នែករបស់គាត់បិទជិត។
" លោកLiu ! លោកLiu! ភ្ញាក់ឡើង! កុំដេកនៅកន្លែងនេះ!"
ដោយឮសំឡេងរបស់ដៃគូខ្លួន Liu Lianman បានបើកភ្នែកហើយនិយាយដោយសំឡេងទន់ខ្សោយថា "ខ្ញុំទៅមុខលែងរួចហើយ ទុកខ្ញុំនៅកន្លែងនេះ អ្នកទាំងអស់គ្នាបន្តដំណើរទៅមុខទៀតទៅ" ។
ដៃគូទាំងបីបានជួយលើក Liu Lianmanទៅដល់កន្លែង ក្រោយថ្មធំមួយដើម្បីការពារពីខ្យល់ខ្លាំងហើយយកថង់គេងគ្របដណ្តប់គាត់ឱ្យបានល្អ បន្ទាប់មកដៃគូទាំងបីនាក់បានបន្តដំណើរទៅកាន់កំពូលភ្នំដោយត្រូវពុះពារការលំបាក។
នៅយប់នោះ ផ្ទៃមេឃនាពេលរាត្រីស្រឡះល្អ។ លោកLiu Lianmanដេកសម្រាកនៅក្បែរថ្មធំនោះ មើលទៅលើមេឃខ្ពស់ដែលមានផ្កាយច្រើននៅពីលើក្បាលខ្លួន រួចគិតស្រមៃទៅអតីតកាលខ្លួននៅក្មេងវិញ៖
ឳពុកខ្ញុំបានស្លាប់បាត់ទៅហើយនៅពេលខ្ញុំក្មេងទើបនឹងចាប់ផ្ដើមមានការចងចាំ។ ម្តាយខ្ញុំបាននាំខ្ញុំដើរឆ្លងកាត់ភូមិនិងឃុំនីមួយៗដោយសុំទានគេក្នុងធាតុអាកាសខ្យល់និងភ្លៀង។ នេះគឺជាការចាប់ផ្តើមនៃជីវិតរបស់ Liu Lianman ។
ដើម្បីចិញ្ចឹមម្តាយរបស់គាត់ នៅពេល Liu Lianman មានអាយុត្រឹមតែ ១៣ ឆ្នាំ Liu Lianman បាន“ ចិញ្ចឹមជីវិត” ដូចជាមនុស្សធំដោយធ្វើការឱ្យអ្នកមានទ្រព្យ។ ពេលនោះ Liu Lianman តែងតែយល់ឃើញថាដរាបណាខ្លួនធ្វើការដោយស្មោះត្រង់នោះជីវិតរបស់គាត់នឹងប្រសើរឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។
ប៉ុន្តែគាត់ធ្វើការដូចសត្វគោក្របី ធ្វើការ៣៦៥ ថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ហើយម្តាយនិងគាត់នៅតែស៊ូទ្រាំនឹងជីវិតទារុណកម្មដែលអត់ឃ្លាន និងរងាញ័រញាក់។ រហូតដល់ការបង្កើតសាធារណៈរដ្ឋប្រជាមានិតចិននៅឆ្នាំ ១៩៤៩ទើប លោក Liu Lianman បានចេញផុតពីភាពក្រីក្រនិងភាពអត់ឃ្លាននោះ ។
នៅឆ្នាំ ១៩៥១ Liu Lianman អាយុ ១៨ ឆ្នាំបានចូលធ្វើការនៅរោងចក្រផលិតម៉ាស៊ីនអគ្គិសនី Harbin ហើយបានក្លាយជាលេខាម្នាក់។ នៅឆ្នាំ ១៩៥៤ លោកបានចូលរួមក្នុងថ្នាក់បណ្តុះបណ្តាលពន្លត់អគ្គីភ័យហើយបានក្លាយជាអ្នកពន្លត់អគ្គិភ័យក្នុងរោងចក្រ។ នៅឆ្នាំ ១៩៥៥ ដោយសាររាងកាយរបស់លោកមាំមួននិងមានជំនាញពន្លត់អគ្គីភ័យ ទើបគាត់ត្រូវបានគេជ្រើសរើសឱ្យចូលក្នុងក្រុមបណ្តុះបណ្តាលអ្នកឡើងភ្នំប្រទេសចិន។
ចាប់ពីខែមេសាឆ្នាំ ១៩៥៦ ក្នុងរយៈពេលជាងមួយឆ្នាំ លោក Liu Lianman បានឡើងដល់កំពូលភ្នំ Taibai កំពូលភ្នំ, Muztagh Ata,ភ្នំ Gongga Shan និងកំពូលភ្នំខ្ពស់បំផុតនៅទ្វីបអឺរ៉ុប- ភ្នំ Elbrus ហើយលោកបានទទួលពានរង្វាន់អត្តពលិកជាតិនៅឆ្នាំ ១៩៥៧ ។
ក្នុងប្រវត្តិអាជីពឡើងភ្នំរយៈពេលតែប៉ុន្មានឆ្នាំ លោកបានប្រឈមគ្រោះថ្នាក់បាត់បង់ជីវិតចំនួន១០ លើកជាបន្តបន្ទាប់ប៉ុន្តែសុទ្ធតែអាចចៀសផុតដោយសុវត្ថិភាព។ ប៉ុន្តែពេលនេះវាហាក់ដូចជាមិនអាចរស់ចេញផុតទៅបានទេ។ គិតដល់ពេលនេះ លោក Liu Lianman បានយកសៀវភៅកត់ត្រាមួយនិងខ្មៅដៃពណ៌ក្រហមចេញមក ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរនៅលើសៀវភៅកត់ត្រាក្រោមពន្លឺផ្កាយថា៖
ជូនចំពោះមិត្តWangFuzhou៖
ខ្ញុំមិនបានបំពេញភារកិច្ចដ៏លំបាកដែលបក្សនិងមាតុប្រទេសបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំទេ។ សូមអ្នកទាំងបីនាក់បន្តបញ្ចប់ភារកិច្ចនេះ! ខ្ញុំនៅមានអុកស៊ីសែនខ្លះនៅក្នុងដបខ្ញុំនេះ ទុកវាឱ្យអ្នកទាំងបីប្រើពេលអ្នកទាំងបីត្រឡប់មកវិញចុះ! ប្រហែលអាចជួយខ្លះពេលត្រូវការ។
Liu Lianman ជាមិត្តរបស់អ្នកទាំងបី
បន្ទាប់ពីសរសេររួច Liu Lianman បានហែកទំព័រនេះចេញ ហើយដាក់ក្រដាសនេះចូលក្នុងស្រោមដៃរបស់គាត់។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏ដករបាំងអុកស៊ីសែនចេញពីមុខហើយបិទសន្ទះដបអុកស៊ីសែនយ៉ាងជាប់ រួចលោកក៏បានបិទភ្នែកបាត់ទៅ។
និយាយដល់លោកWangFuzhou លោកGongBuនិងលោកQuYinhua ពេលនោះ ពួកគាត់បានឡើងដល់កំពូលនៃទួលថ្មក្រួស ហើយកំពុងបោះជំហានទៅមុខដោយតាមជ្រលងភ្នំយ៉ាងលំបាក។ ពួកគាត់បានបោះចោលវត្ថុដែលមិនចាំបាច់ តែនៅតែមាន អារម្មណ៍ថា លើខ្លួនមានទម្ងន់រាប់រយគីឡូ។ រាល់ជំហានដើរទៅខាងលើ ត្រូវចំណាយពេលពីរបីនាទី ដើម្បីដកដង្ហើម។
ប្រហែលម៉ោង៤ ព្រឹកថ្ងៃទី២៥ សមាជិកនៃក្រុមអ្នកឡើងភ្នំប្រទេសចិនទាំង៣នាក់បានប្ដូរទៅជាវារលូនឡើងទៅលើកំពូលភ្នំ។ លោកGongBuលូននៅខាងមុខគេ។នៅពេលដែលគាត់ឡើងទៅកន្លែងខ្ពស់មួយទៀត គាត់បានមើលជុំវិញដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយឃើញថា មិនអាចរកផ្លូវឡើងបានទៀតទេ។
លោកWangFuzhouនិងលោកQuYinhuaក៏ឡើងមកដល់ជាបន្តបន្ទាប់ ដោយមើលឃើញថា ក្រៅពីផ្កាយនៅលើមេឃ មិនមានអ្វីដែលខ្ពស់ជាងពួកគេទៀតទេ។
បន្ទាប់ពីបញ្ជាក់ម្តងហើយម្តងទៀត លោកWangFuzhouបាននិយាយថា “គ្រប់ទិសទាំងអស់ សុទ្ធតែជាផ្លូវចុះភ្នំ។មិត្តទាំងអស់គ្នា នេះជាកំពូលភ្នំហើយ!”
ជនជាតិចិនទាំង៣នាក់ បានឈរលើចំណុចកំពូលលើពិភពលោកបន្ទាប់ពី៩ម៉ោងដែលចាកចេញពី “ជំហានទី២”។
លោកទាំង៣នាក់បានដកទង់ក្រហមផ្កាយប្រាំចេញពីកាបូបស្ពាយ គ្រវីដៃមួយភ្លែតនៅលើកំពូលភ្នំ បន្ទាប់មក ដករូបរបស់ប្រធានម៉ៅរុំជាមួយទង់ក្រហមផ្កាយប្រាំ ហើយដាក់នៅក្បែរថ្មធំមួយនៅលើកំពូលភ្នំ ហើយការពារវាដោយថ្មក្រួស។ លោកWangFuzhouបានស្ទាបយក “កំណត់ហេតុកីឡា”ចេញមក ដោយសរសេរលើវាថា “លោកទាំង៣នាក់ រួមមានWangFuzhouជាដើមបានឡើងមកដល់កំពូលភ្នំអេវឺរេសនៅវេលាម៉ោង៤និង២០នាទី ថ្ងៃទី ២៥ ខែឧសភាឆ្នាំ១៩៦០”។
លោកទាំង៣នាក់បានឈរនៅលើកំពូលភ្នំប្រហែល១៥នាទីក៏ចុះពីភ្នំមកវិញ។លោកQuYinhuaបានដកមាស៊ីនថតចេញ មក ដើម្បីថតវីដេអូ ដូច្នេះ គាត់បានដោះស្រោមដៃស្តាំរបស់គាត់ចេញ។នៅក្នុងដំណើរឡើងភ្នំលើកនេះ លោកQuYinhuaបានបាត់បង់ម្រាមជើងទាំង១០និងម្រាមដៃនាងខាងស្ដាំ ដោយសារតែមានរបួសហើយត្រជាក់ខ្លាំងពេក។
ពេលពួកគាត់ជិតត្រឡប់ទៅដល់ “ជំហានទី២” មេឃបានភ្លឺរួចទៅហើយ។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេបានឃើញមនុស្សម្នាក់កំពុងបក់ដៃហៅពួកគេមកក្បែរថ្មធំមួយនៅខាងក្រោម!
មើលឲ្យជិតទៅ មនុស្សម្នាក់នោះ មិនមែនជាអ្នកផ្សេងទេ គាត់គឺជាមិត្តរួមក្រុមរបស់ពួកគេឈ្មោះLiuLianman!
តាមពិត LiuLianmanបានសន្លប់បាត់ស្មារតី បន្ទាប់ពីបានបិទដបអុកស៊ីសែន ហើយគាត់បានដេកលក់ពេញមួយយប់នៅលើភ្នំដែលមានរយៈកម្ពស់៨,៧០០ម៉ែត្រ។ គាត់បានឆ្លងកាត់គ្រោះមរណៈជាលើកទី១១។ នៅពេលព្រឹកលោកបានភ្ញាក់ឡើងដោយអព្ភូតហេតុ ហើយបានទទួលកម្លាំងខ្លះ អាចក្រោកឈរឡើងបាន។
សមាជិកទាំង៤នាក់បានជួបគ្នាម្តងទៀត លោកLiuLianmanបានដកសន្លឹកក្រដាសដែលលោកបានសរសេរជូនលោកWangFuzhouកាលពីយប់មិញ។ លោកទាំង៤នាក់បានកាន់ដៃគ្នា ដោយស្រក់ទឹកភ្នែក។
ពីថ្ងៃទី២៤ដល់២៥ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៦០ បេសកកម្មឡើងភ្នំលើកនេះរបស់ក្រុមអ្នកឡើងភ្នំប្រទេសចិន គឺជាលើកដំបូងដែលមនុស្សជាតិបានឡើងកំពូលភ្នំអេវឺរេសពីជម្រាលខាងជើង។ក្រុមអ្នកឡើងភ្នំប្រទេសចិនបានយកឈ្នះ ក្រុមឡើងភ្នំបរទេសជាច្រើនក្រុម ដែលបានឈប់នៅត្រឹម”ជំហានទីពីរ”នេះ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ក្រុមអ្នកឡើងភ្នំប្រទេសចិនបានឡើងភ្នំអេវឺរេសម្តងទៀតពីជម្រាលភាគខាងជើង ដោយបានដំឡើងជណ្តើរដែកនៅលើ “ជំហានទីពីរ” ដើម្បីឱ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយអាចឡើងទៅដល់កំពូលបាន។ កាំជណ្តើរនេះត្រូវបានគេឱ្យឈ្មោះថា “កាំជណ្តើរចិន” ។
បន្ទាប់មក...
បន្ទាប់មក លោកWangFuzhouបានធ្វើការងារកីឡា និងអប់រំពាក់ព័ន្ធជាមួយការឡើងភ្នំ ការបណ្តុះបណ្តាលនិងការដឹកនាំ ហើយធ្លាប់កាន់មុខតំណែងប្រធានសមាគមអ្នកឡើងភ្នំចិន។
បន្ទាប់មក លោកGongBuបានខិតខំបំពេញការងារអភិរក្សសត្វព្រៃនៅតំបន់Xizang ហើយធ្លាប់កាន់មុខតំណែងជាអនុប្រធានសមាគមអភិរក្សសត្វព្រៃXizang។
បន្ទាប់មក លោកQuYinhuaបានខិតខំធ្វើការងារទាក់ទងនឹងកីឡា ហើយក៏ធ្លាប់ធ្វើការនៅសមាគមអ្នកឡើងភ្នំ ចិនផងដែរ។
បន្ទាប់មក លោកLiuLianmanបានធ្វើការងារកីឡាឡើងភ្នំអស់រយៈពេល១៣ឆ្នាំ ហើយបានចូលរួមការងាររៀបចំក្រុមអ្នកឡើងភ្នំXizang។ ឆ្នាំ១៩៦៣ ក្នុងអំឡុងពេលខួបលើកទី១៤នៃការបង្កើតសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន លោកLiuLianmanមានឱកាសជួបជាមួយលោកប្រធានម៉ៅសេទុង និងចូលរួមទស្សនាព្រឹត្តការណ៍បុណ្យជាតិ១ តុលាផងដែរ។ នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍មួយតាមទូរទស្សន៍ លោកLiuLianmanបានមានប្រសាសន៍ថា “ការសោកស្តាយដ៏ធំបំផុតនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំបរាជ័យក្នុងការឡើងដល់កំពូលភ្នំអេវឺរេស!”
